කාලය කියන්නෙ ගෙවෙන දෙයක්. ගොඩක් ඉක්මනට. කාලය නවත්වන්න බෑ. මම මේ කාලය ගැන කියවන්න ගත්තෙ එකපාරටම, ගතවෙච්ච දේවල්, වෙච්ච දේවල් ගැන පොඩි සටහනක් තියන්න මට හිතුණා. ගොඩක් දේවල් වුණා. මට මං ගැනම ලොකු පසුතැවීමක් මේ කාලය දිහා හැරිලා බලනකොට සිදුවෙනවා. මට මගේ පවුල ගැන බලන්න උණේ නෑ. ඒ කිව්වෙ මට අම්ම තාත්තගෙ හීන ගැන බලන්න උනේ නෑ. සමාජ සේවය. මම කලේ අනුන් වෙනුවෙන්. අම්ම තාත්තා මං වෙනුවෙන් එයාලගේ ආශාවන් හීන ඔක්කොම විසිකරලා මං වෙනුවෙන් දුක් ගැහැට විඳිනවා. එයාලා වෙනුවෙන් මට කාලයක් තිබුණේ නෑ. අඩුම තරමින් මට මං වෙනුවෙන්වත්, මගේ ආදරය වෙනුවෙන්වත් වෙලාවක් තිබූණේ නෑ. මම ඒ තරමට පිට සමාජය වෙනුවෙන් කාලය වෙන් කරලා තිබුණා. මට ඇත්ත තේරුණා කියලා ආපහු හැරෙන්න බෑ තවමත්. ඒකයි ඇත්ත.
මම සමාජය වෙනුවෙන්, දහම් පාසල වෙනුවෙන් වෙන් කරපු වෙලාව, අද මට මගේ අය වෙනුවෙන් වෙන් කලා නම් එහෙම හිතෙනවා. නමුත් එකපාරටම කරන්න බෑ ඒක. කාලයක් යනවා. මම දන්නවා. මම හැදිලා එනකොට මට ගොඩක් අහිමිවීම් තියේවි. බෝපෙ සියඹලාව කියන ගමෙන් මට නිරුක්ති දෙනකොට, මේ සමාජ සේවය කෙසේ වෙතත් පද ගලපනකොට, මම මොකද කරන්නෙ? ඇත්තටම මම අතරමං. මගේ ආදරය මේ වෙනකොට මමවත් දන්නෙ නෑ. ඒක තියෙනවා කියන්න දන්නවා. නිශ්චිත තැනක්, කාලරාමුවක් නෑ.
මම මගේ විශ්ව විද්‍යාල ගමන බාගෙට යන්නෙ කියන්න මම දන්නවා. අද හෙටම ඒකෙනුත් දොට්ට දාන්න පුළුවන්. ඒත් මම එකතුකර ගත්ත අත්දැකීම්, ඒවායේ වටිනාකම් මම දන්නවා. දැනුම සහ අත්දැකීම් විතරයි මට ඉතුරු වෙන්නෙ. මට ගොඩක් අය නෑ මගේ කියන්න. ඉන්නෙ දෙඅතේ ඇඟිලි ගාණට වඩා ටිකක්. ඒ අයත් ගිලිහිලා හැලිලා යන්න අරගෙන. මගේ කියලා තිබ්බ වත්කම් පවා මට නැතිවෙලා. සමාජ සේවය අරුත????
අවසානයේ පදයක් හදාගන්න පුළුවන් උණා. සතුටුයි. ඒ වගේම ගරුත්වය අඩුවුණා. තත්ත්වය අඩුවුණා. පදයට දුක් වෙන්නෙ නෑ. ඇත්ත මම දන්නවා. වුණ දේත් මම දන්නවා. අනාගතයත් මට පේනවා. මේ ඔක්කොම මෙහෙම වෙනකොට මම බලාගෙන ඉන්නවා. ජීවිතය කියන්නෙ ගමනක්. ආපස්සට යන්න බැරි ගමනක්. අපි ඒක හදාගන්න බලන්න ඕනෙ. කොහොම හරි. අලුත් අය, පරණ අය ඔක්කොම එක්ක ගමන යන්නම වෙනවා. අවසානයේ අඩි හයක් යටට.
මම කරාවි සමාජයට හති වැටෙනකන්, මම ඉඳීවි කාලය ගෙවනකන්, මම ඇවිදීවි කකුල් තියෙනකන්, මම බලාවි ඇස් පියවෙනකන්, මම ජීවිතය ගෙනයාවි නාඩි වැටෙනකන්.
යථාර්තය මාගේ?????
එරන්ද පෙරේරා.
2019/05/23
